სულ ცოტაღა დარჩა, უკვე მალე წავალ. აღარც მოვიხედავ, სახლიდან რომ გავალ. სისულელეებზე დარდს ალბათ მოვარჯულებ, დავპირდები ჩემს თავს, რომ აღარ მოვატყუებ. ცოტა დრო მჭირდება, რომ დრო დავალაგო, ფიქრი გადავწმინდო, საქმე გამოვგავო... უფლებები, გზები, ფიქრები და ხმები, სახლში რომ დავტოვო, თან არ წავიყვანო. ვალდებულებები წლებს გადავაბარო, ტვინი გავიპარსო, სული დავიბანო. ვივლი მშვიდად... მარტო... თუ გზას ვერ ვიპოვი, დავჯდები და მოვწევ, სანამ გავერკვევი. იქით წავალ ხოლმე, სადაც მომინდება, წინ სასიარულო გზა აღარ დამთავრდება. დავსახლდები სადმე... იქ, სადაც მზე ცხოვრობს, დავუახლოვდები და მზეც მაკოცებს ბოლოს. როცა დაიღლება, მე გამატანს სხივებს, დავურიგებ ყველას, ვინც კი გამიღიმებს. მზემ რაც უნდა მითხრას, არ შევკადრებ კამათს და დამიწნის ალბათ სხივებისგან ჰამაკს. კაბინეტად მექნება ცაზე ალიონი და ვიქნები „ზურა – მზის ფოსტალიონი”.
ხმა მიეცით ედუარდ ჯუღაშვილს (ნეოსოციალისტური პარტია)
გაიღიმე და დღე განათდება... და ზეცაზე დაამთქნარებს ცისარტყელა, გაუღიმე მოყვასსა შენსა, სიკეთე ჰქმენ, გაივლი და წინ დაგხვდება! მერე აუცილებლად ღრუბლები აცეკვდება კალია ააწრუპუნებს ვიოლინოს ისე, როგორც წყაროსგან იწყება ყველა მდინარე. მეგობრობა იწყება ღიმილისაგან. ერთი კარგი ღიმილისაგან შეწყვეტს დენას თვით დეპრესიული წვიმა, არჩევნებით მოვა მთავრობა და იქნება უკეთესი ვიდრე წინა! მერე აუცილებლად საზღვრები გაიხსნება, ჟენევას გადმოიტანენ სადმე ჩვენთან, წართმეულ ქართველობას დაგვიბრუნებს ევროპა და პუტინიც გაიხარებს ჩვენთან ერთად. ერთი კარგი ღიმილისაგან პენსიები მოიმატებს ყოველ კვირას, მიშა ჩამოვა ოდესიდან და სიყვარულს აუხსნის ის ჩვენს ბიძინას. მერე აუცილებლად ბიძინა აცეკვდება, მიშას აჩუქებს სახსოვრად ორ ცალ პინგვინს, მიშა დაკრეფს ყვავილებს, დაწნავს სპეციალურად ბიძინასთვის ლამაზ გვირილების გვირგვინს. ერთი კარგი ღიმილისაგან, სტალინის კოლოსს დავდგამთ ფუნიკულიორზე, რომ იქიდან გვითვალთვალოს და დაგვაკვალიანოს ამ ღიმილის ფონზე. მერე აუცილებლად გაისმება ხმაური, თურმე ჩვენი მეზობელი იგინება, წყალი ჩასვლია საწყალს, კარებზე გვიბრახუნებს, გინებისგან ღიმილით გაგვეღვიძება. ღიმილი რომ მართლა გვჭირდება, ამას მოწმობს თუნდაც ეს მარტივი ფაქტი, სიზმარიც პოლიტიკურია: უღიმილოდ გარანტირებული ინფარქტი!
არა ვარ ნიჭიერი. არა ვარ უნიჭო. არ მიყვარს სიმდიდრე და მძულს სიღარიბე. მაშინებს ტარაკანი და კაცის ტვინის სიმარტივე. არ მიყვარს დაღლა და არ მიყვარს შეჯიბრი. არ მიყვარს ბრძოლა და არ მიყვარს გამარჯვება. როცა მეშინია, ვიძინებ იმედით, რომ ყველაფერი დალაგდება. არ მეშინია და მიყვარს სიკვდილი - გამიხარდება, როცა ყველაფერი დამთავრდება. რისთვის დავიბადე, დაბადებას ჰკითხეთ. არ მძულს ბევრი, მიყვარს ცოტა ვინმე. მიყვარს სიმართლე და ვარ ბედნიერებაზე მონადირე! ყველაფერი თავის დროზე მოვა, ყველაფერი თავის დროზე მიდის. ყველაზე მეტად მეშინია, არ შემეშინდეს, ანუ, მეშინია მხოლოდ შიშის.
ნაკითხო, განათლებულო, კულტურულო და სვიანო, ცხადად მოსულო ოცნებავ, შენ ხომ ბიძინა გქვიანო! სიმპატიურო ბიძინა, მსოფლმხედველობის საკინძევ, ნიცშეს თუ გვერდზე გადადებ, ჩემს გულის ნადებს გაგიმხელ! შენი ნიჭი და ხახვიზმა, ჩვენთვის ძალიან ბევრია, ქართველი ძაან პატარა და უსუსური ერია! შენ სხვა მასშტაბის კაცი ხარ, არ გყოფნის ჩვენი მთა-ბარი, მგონი, აქამდინ არცა გვყოლია ჩვენ გენიოსი ამგვარი! შენ დედამიწას სჭირდები, სამყაროს და მზის სისტემას, ხალხს ფულებს ურეგულირებ, ზოგს ჯანმრთელობას, ზოგს წნევას. არ ვიცი, თუ შეამჩნიე, ბიძინავ, ჩემო ტიტანო, რაც მთავრობაში მოხვედი, უფრო განათდა მიდამო! ყველა სფეროში ასეთი ექსპერტი მაინც როგორ ხარ? სამუელიც კი იტყოდა: უკვე მოსული გოდო ხარ! ბრძნული რჩევებით აგვავსე, მეც არ დაგრჩები ვალში: რომის პაპად ხარ შობილი და წადი ვატიკანში! სხვა პოსტზე, სხვა ქვეყანაში მე უფრო მომეწონები: მიეც გლახაკთა საჭურჭლე, ათავისუფლე მონები!
ლაკის ტუფლები გამიცვდა, იმდენი ვიცეკვე წუხელა. ერთი ბიჭი მომეწონა, დიდწარბიანი, ჯუღელა. ისეთი კარგი სუნი ჰქონდა, ალბათ საპონი არ უნახია თვალით, წელზემოთ გახდილი იყო, კანი მაინც არ უჩანდა, დაფარული იყო ბალნით. ვიცეკვეთ, სუნმა დამარეტიანა, რომეო და ჯულიეტა გამახსენდა წამით, ყურზე ვუკბინე და მითხრა: გაჩე, შე კამეჩო, დაიცა, რა გიყო ღამით! კი გამაჟრიალა, მაგრამ ვუპასუხე, რა ღამით, ვინა გგონივარ შენა? აპკი მაქ ხელუხლებელი, უარი უნდა გითხრა და უნდა გაწყენინო ჩემო ნესტიანო ჯუღელა! ვინ ვის აწყენინა, ეგ მერე გაირკვა, არც კაბა დაზოგა და არც აპკი, ორივე დაფლითა ველურმა ჯუღელამ. არადა ჯერ ოცდათხუთმეტი წლისა ვარ, არცკი... და თანაც საქმრო მყავ, ქართველი ვაჟკაცი, გამგუდავს, პირველ ღამეს თუ არ დავუღვარე სისხლი, მივდივარ ეხლა ბაზარში, ვიყიდი მარწყვს ან ალუბალს, ქორწილის რამეს პროსტინას შევაზელავ და სისხლიაო, ვიტყვი.
როცა ცხოვრება გაგაუპატიურებს... რა უნდა ქნა? ვერ მოერევი ცხოვრებას... (ყოველ შემთხვევაში, მე ვერ მოვერიე). უნდა ადგე და საკუთარი ზღაპარი გამოიგონო! დაგცინებენ, გაგინებენ, მასხრად აგიგდებენ, რას აღარ დაგაბრალებენ... მაგრამ ჯობია, მაინც ზღაპარში დარჩე!
ზურა პირველი ხუმრობა მაიმუნობა გართობა სისულელე