მე ჩემს მეგობრებთან ერთად თავიდანვე ვუარყოფდით და კრიტიკულად ვუყურებდით აბაშიძე–კარასინის ფორმატს, მითუმეტეს, დღევანდელი გადასახედიდან, როცა ამ ფორმატის მიზანი იყო ჰუმანიტარული საკითხების გადაყვეტა და ეს მისია ვერ სრულდება. დევნილების პრობლემები პრობლემად რჩება და ოკუპირებულ ტერიტორიაზე ქართული მოსახლეობის დისკრიმინაციული საკითხები კვლავ აქტუალურია.
რუსებთან მოლაპარაკებაზე მარტო დარჩენა ეს არის ხარაკირის ტოლფასი, ამიტომ უმჯობესი მგონია ჟენევის ფორმატის ფარგლებში ოკუპანტთან დიალოგის წარმოება. მესმის, რომ ეს არ არის მოკლევადიან პერიოდში ეფექტის მომტანი, თუმცა სხვა ალტერნატივა ჩვენ არ გაგვაჩნია და გვჭირდება ცივილიზებული მეგობრების მხარდაჭერა.
ფორმატი უნდა დაიხუროს და საუბარი გაგრძელდეს ჟენევის ფორმატში.
დათმობის პოლიტიკამ არავითარი ბენეფიტი არ მოგვიტანა.
ლავროვის მოთხოვნით თუ კანონი გაუქმდება და სისხლისამართლებრივი პასუხისმგებლობა არ დაეკისრება მათ მოქალაქეებს აფხაზეთში და ცხინვალში შესვლის გამო მოგვცემენ უვიზო მიმსოვლას, თუმცა მას ავიწყდებდა, რომ ოკუპირებული ტერიტორიები საქართველოს ტერიტორიის განუყოფელი ნაწილია და ვრცელდება საქართველოს კანონმდებლობა. ნებისმიერ შემთხვევაში საზღვრის უკანონო დარღვევის ფაქტზე პასუხისმგებლობას ვერ აცდება ვერც ერთი მოქალაქე, ვინც იმ გზით არ შევა კანონიერად ოკუპირებულ ტერიტორიაზე, რომელიც გათვალისწინებულია კანონმდებლობით:
აფხაზეთისთვის ეს არის ზუგდიდი.
ცხინვალისთვის გორი.